Dit voorjaar viel je in Drenthe. Wat gebeurde er?
Ik zat in de kopgroep in de PWZ Zuidenveld Tour, mijn eerste wedstrijd van het seizoen. Het was nog 3 kilometer tot de finish. Er zaten geen twintig man meer in die groep. Het ging echt goed. Ik was al een paar keer gedemarreerd en ook weer teruggepakt. Vlak voor het einde dacht ik: ik ga hier mijn leven niet wagen, dus ik liet me helemaal afzakken naar het einde van de groep. Daar gebeurde het, helemaal in mijn eentje. Ik reed in een gat, mijn voorwiel sloeg dubbel en ik kiepte eroverheen.
‘Ik vloog door de lucht en had tijd om te denken: daar gaat mijn olympisch seizoen. Klap, op de grond. Ik was hard op mijn borst gevallen en daardoor kortademig. Je kent het wel, een gevoel alsof je doodgaat. Mijn gedacht was meteen: niet nu. Alle jaren waren okay geweest, maar niet nu!
‘Ik belde direct na de val chirurg Ger van Olden. Het is niet goed dat jij mij belt, zei hij meteen. Ik heb in Heerenveen direct een foto laten maken van mijn sleutelbeen en om negen uur ging ik in Amersfoort onder het mes, nog geen vier uur na mijn val. Twee dagen later zat ik alweer op de fiets.’
‘Ik heb zoiets nooit eerder gehad. Ik ben wel vaker gevallen, maar heb nooit breuken opgelopen. Nu had ik trouwens niet eens het meeste last van mijn sleutelbeen, maar veel meer van mijn heup. Die was helemaal beurs en blauw van de klap.’
